kelime

Kelime olmak zordur yıldızlar altında; altından bir kelime… Sessiz kimsesiz tüm acıları kendisinde anlamlandırmak. Bir mısra olmak dudaklarda bütün sevdaları anlatabilmek anlamsızca ve susturabilmek tüm yüreksizleri yürekler karşısında.
Henüz dağılmakta olan bir bulut görüyorum rüyalarımda içindeki bereketli yağmurları bırakmış susuz toprağa. Suskunlukla konuşan çocuklar görüyorum bazı. Susarak gülümsüyorlar bana susmak ne hoş şey anlıyorum. Meğer ne çok şey anlatırmış; ben yeni anlıyorum.
Bir yetimin gözyaşlarında neler gizli acaba bir öksüzün..? bir insan ne gün anlatabilir gözyaşlarının tadını? Bazı geceleri hayatının insan neden hiç durmaksızın ağlar? Var mı acaba insanın pişmanlık ve gözyaşıyla dolu olmayan bir günü? Sorular hiç bitmez mi?...
Hayata ufacık gözyaşı damlalarından bakabilmek ne zor… Her gün bir başkasının gözyaşı balkonundan izleyebilmek dünyayı, sarsılmak… Hüzün içinde… Gözyaşları…
Bir umut yeşertebilirim diye düşünüyorum, belki rüyalarımda belki gerçekten… Masallardaki gibi. Masallarda umutlar hep kahramanlara verilir hep nedense bense herkese vermek istiyorum. Dinsin artık tüm gözyaşları diye… bir gün kitap olursam bunu yapmalıyım, evet. İçimdeki umutlarla aydınlatmalıyım her an, her şeyi.