Bize sunulan hayat bir umuttu, geceleri. Ellerimizde titrek bir hüzün ve dilimizde veda şarkıları, bana elini uzatan bir sevgili.
İçi boş değildi bir zamanlar aşkların, içinde ihtiraslar ve korkular yoktu bir zamanlar. Biz severdik, öylesine; delicesine.
Bana bir umut daha, hayat; bana küçük bir umut daha… Ölümle başlayan ve sonsuzlukla biten, en büyük umut. Bana mutlu olmayı öğretmedi çünkü şarkılar. Onlardan esen hep hüzündü.
Belki daha çok haykırmalıyım sesimi duyurmak için daha uzaklara. Belki de susmalıyım hep yaptığım gibi. Ağlamak en son uğraş olmalı benim için. Susmak ise bana en büyük erdem.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder