Pertev

Herkesin bir bildiği vardır... Herkesin bahsetmek istediği bir şeyler; birileri vardır. Bense susup bir kenara çekilmek isterdim bütün bunlara inat... Hani masallarda anlatılan Akşam Yıldızına aşık olan genci anlatmak isterdim belki de; konuşabilsem...
Pertev’i siz tanımazsınız, tanıyamazsınız. Kendini dünyanın zirvesinde sandığı bir anda bütün dünyasının tepetaklak oluşunu anlayamazsınız. Okyanusların efsaneler ardında bıraktıkları kayıp çocuklarından biriydi Pertev.
Görseniz, hemen, bir şeye benzetemezdiniz. Bir düşünürün diliyle “Unutmak için bir kez görmeniz yeterdi.” Ruhunda fırtınalar kopardı Pertev’in. İnsan bu yaşlarda çok düşünüyor, demişti bir görüşümde. Düşünmekten uyuyamıyor. Oysa herkes düşünüyordu; düşündüğünü sanıyordu.Pertev farklıydı. Düşündüklerini konuşamazdı. Bazen gözlerine bakmalıydınız ne düşündüğünü anlayabilmek için. Silik, hayali dünyaların izlerini görürdünüz. Asla varolmamış ve varolmayacak; Pertev’in gözbebekleri dışında...
Bir gün, özleminin dayanılmaz olduğu bir gün, çıktı geldi Pertev. Gözleri yağmur damlalarının ıslattığı pencereler gibiydi. Bir taraftan buğulu, bir taraftan evin içini gösteren çizgilerle dolu. Doğmakta olan güneşin o güçlü adamı nasıl da çökmüştü. “Sevda” dedim. “Hayır” dedi. “Yalnızlık” diye fısıldadı. Sarıldım. Onun gözyaşları bir buse gibi yanaklarımdan süzüldü. Bir el buğulu pencerelere birkaç satır karaladı: Bu dünyada kendini efendi sananlar arasında kim körleştirdi gözlerini ve kim çaldı rüyalarını?
Çok konuşmazdı Pertev. Çünkü konuştuğunda bir ok gibi boğazına takılırdı kelimeler. Korkardı. Bir kaçış hamlesi gibi saçmalardı bu yüzden. Büyük çileler onun derdi olmadı. Büyük davalar gütmedi kısacık ömründe. Tek derdi var olabilmekti. Kendi varoluşunu tamamlayabilmekti.
Artık Pertev yok. Zamanın acımasız zindanlarından birinde kendini kaybetmiş bir ruh olarak geziniyor. İsminin hayatımın bir noktasında varolması belki bir yanılsamaydı. Şizofren bir ruh halinin yanılsaması. Başlangıcı olmadan hayatımdaydı ve bitişi olmadan silinip gitti.