neden?

Umursamaz bir bakış altında ezilen aşık olmak… toprağın beni hiç bırakmamacasına koynuna alıp uyutmasını ne kadar çok isterdim. Toprak anne, sonsuza kadar sığınak… bana tek sığınak ise yorgan; gözyaşları içinde, sırılsıklam..
Bilemem bir anlayan olur mu bir gün beni, gözyaşlarımda ıslanan toprağı anlayabilmek… bilemiyorum belki delice, belki umursanmayacak kadar basit.. hayat hiç olmadığı kadar boş bugün… insanlar neye hasret anlamıyorum. Onları mutlu edecek en iyi şey nedir? Çözebildiğim gün inan en mutlu günüm olcak…
Sonbahar belki bir daha gelmeyecek benim için; uçuşan yapraklar arasında dolaşan hüznü bir daha göremeyeceğim belki… hayat hüzünlerle daha güzel ve bunu anladıkça hüzünler neden birer birer sönüyor? Yoksa mutluluğa alıştığım günleri mi bekliyorlar?...